Για μελλοντικούς χρόνους και όντα | Ανδρέας Αγγελιδάκης, Goshka Macuga και Έλενα Πάρπα σε συνομιλία με τον Michael Anastassiades στο MDFF Greece—Athens 2020 | Frist Edition

Σε συνομιλία με τον Michael Anastassiades, Nτιζάινερ, Καλεσμένος επιμελητής του Milano Design Film Festival Greece—Athens

Καλεσμένοι
Ανδρέας Αγγελιδάκης, αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης
Goshka Macuga, καλλιτέχνις

Συντονίστρια
Έλενα Πάρπα, συγγραφέας και επιμελήτρια

Ένας από τους εμπνευστές του «Μηνύματος του Αρεσίμπο» ήταν ο Carl Sagan, ο Αμερικανός αστρονόμος που ήταν επίσης πίσω από τους «χρυσούς δίσκους», τις χρονοκάψουλες φωνογράφου που περιείχαν εικόνες και ήχους, που στάλθηκαν στο διάστημα το 1977 με τα διαστημικά σκάφη Voyager I και II για να κοινοποιήσουν σε εξωγήινα όντα πτυχές του ποιοι είμαστε. «Για μελλοντικούς χρόνους και όντα» ήταν ο τίτλος του δοκιμίου του Sagan, στο οποίο εξηγούσε τη διαδικασία επιλογής και τα κριτήρια για την συλλογή του υλικού για τους δίσκους. Ο συγκεκριμένος τίτλος χρησιμοποιείται ούτως ώστε να τεθεί το εννοιολογικό πλαίσιο μιας συζήτησης γύρω από θέματα επιλογής, επιμέλειας, συντήρησης και εκπροσώπησης, στην οποία θα συμμετάσχουν ο ντιζάινερ Michael Anastassiades, επιμελητής του τμήματος «Μήνυμα του Αρεσίμπο» του Milano Design Film Festival Greece—Athens, ο καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας Ανδρέας Αγγελιδάκης και η καλλιτέχνιδα Goshka Macuga. Συντονίστρια, η συγγραφέας και επιμελήτρια, Έλενα Πάρπα.

Ανδρέας Αγγελιδάκης
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης (γεν. 1968, Αθήνα), με σπουδές στην αρχιτεκτονική, έχει μια πολυεπιστημονική δραστηριότητα ως αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης, επιμελητής και συγγραφέας. Περιγράφει τον εαυτό του ως «αρχιτέκτονα που δεν χτίζει». Αντ’ αυτού, χρησιμοποιεί μια καλλιτεχνική φωνή που κινείται μεταξύ των γλωσσών της αρχιτεκτονικής, της επιμέλειας, της συγγραφής και του διαδικτύου. Συχνά μιλάει για χώρους, κτίρια και την κοινωνία που τα κατοικεί, με τη δομή της έκθεσης να λειτουργεί τόσο ως όχημα για τις ιδέες του όσο και ως μέσο καλλιτεχνικής πρακτικής. Στις πρόσφατες εκθέσεις του συμπεριλαμβάνονται: Demos — A reconstruction στο MOCA του Τορόντο, I used to build my feelings, now I watch them leave στο La Loge στις Βρυξέλλες, documenta 14 στο Kassel και στην Αθήνα, Μπιενάλε Κινούμενης Εικόνας στο Centre d’Art Contemporain στη Γενεύη και το OGR στο Τορίνο, μια εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας για το Art Basel Unlimited, καθώς και μια ατομική έκθεση, με τίτλο A Submissive Confirmation of Powerlessness, στην γκαλερί The Breeder στην Αθήνα. Από το 2010, ο Αγγελιδάκης δραστηριοποιείται σε μια σειρά προγραμμάτων αστικής ανανέωσης και συμμετοχής των πολιτών σε περιφερειακούς δήμους, όπως τους Upplands Vasby, Kista και Jarfalla έξω από τη Στοκχόλμη, το Vaksdal έξω από το Bergen και αλλού.
«Όπως τα “cadavres exquis” των σουρεαλιστών, η αρχιτεκτονική πρακτική του Ανδρέα Αγγελιδάκη είναι το αποτέλεσμα βίαιων συγκρούσεων που συνδυάζουν διάφορες σύγχρονες εμμονές: κλιματολογικές αναταραχές, ενασχόληση με διασημότητες και πληθώρα όγκου δεδομένων. Ακολουθώντας τη δημιουργία εικονικών μητροπόλεων στα τέλη της δεκαετίας του 1990, κατασκεύασε θαυμαστά μεταμοντέρνα κολάζ Merzbau—βαβυλωνιακά κολάζ προς δόξα της ψηφιακής εποχής—με τη βοήθεια τρισδιάστατων εκτυπωτών. Πιο πρόσφατα, η δουλειά του περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία ενός φόρουμ ανταλλαγής και κοινωνικότητας». Ομάδα Cruising Pavilion, 2018.

Goshka Macuga
Το έργο της Macuga συνδέει διαφορετικούς τομείς και μεθόδους έρευνας. Η έρευνά της επικεντρώνεται συχνά σε θεσμικές διηγήσεις που προτείνουν ασυνήθιστες συνειρμηκές αναγνώσεις της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας. Η στρατηγική που ακολουθεί στην ενορχήστρωση του υπάχοντος υλικού, των αντικειμένων και των αρχειακών εγγράφων που εντοπίζει υποστηρίζει μια αναδιαμόρφωση των καθιερωμένων αφηγήσεων. Από τότε που άρχισε να ασχολείται με την τέχνη στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, χρησιμοποιεί μια διεπιστημονική προσέγγιση, ενσωματώνοντας αρχειακό υλικό, ιστορικές εικόνες και έργα άλλων καλλιτεχνών για να εξερευνήσει νέες αφηγήσεις και σχέσεις μεταξύ των ιστοριών. Η ίδια, μιλώντας για τη δουλειά της, εξηγεί: «Ελπίζω πως δημιουργεί προσωρινές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο ο θεατής αντιλαμβάνεται ορισμένα αντικείμενα, έργα τέχνης, εικόνες και ιστορίες. Η ιστορία αλλάζει με την πάροδο του χρόνου … και η εμπειρία μας, με τη σειρά της, επηρεάζει τις αναμνήσεις μας ». Οι βασισμένες σε αρχειακή έρευνα εγκαταστάσεις της Macuga aσχολούνται με τα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια των εκάστοστε ιδρυμάτων που τις φιλοξενούν. Κάθε έργο αρχίζει με μια περίοδο διεξοδικής έρευνας στις συλλογές και τα αρχεία τους. H Macuga εξετάζει επίσης τις πρακτικές των ιδρυμάτων τέχνης και, αναλαμβάνοντας εκ νέου το ρόλο του αρχειοφύλακα και του επιμελητή, αγνοεί τα δεδομένα συστήματα γνώσης. Η ίδια σχολιάζει: «Η διαδικασία μάθησης και η συσσώρευση γνώσεων και πληροφοριών είναι το επίκεντρο του έργου μου, πριν από την πραγματική διαδικασία παραγωγής».
Γεννημένη το 1967 στην Πολωνία, η Goshka Macuga ζει και εργάζεται στο Λονδίνο από το 1989. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις τις περιλαμβάνουν:  stairway to nowhere, Kestner Gesellschaft, Αννόβερο (2019), What was I?, Rong Zhai, Fondazione Prada, Σαγκάη(2019), Now this, is this the end… the end of the beginning or the beginning of the end?, Schinkel Pavillon, Βερολίνο(2016), Goshka Macuga: Time as Fabric, New Museum, Νέα Υόρκη (2016), To the Son of Man Who Ate the Scroll, Fondazione Prada, Μιλάνο (2016). Οι πρόσφατες ομαδικές της εκθέσεις περιλαμβάνουν: States of Mind: Tracing the edges of consciousness, Wellcome Collection,Λονδίνο (2016), The Artist’s Museum, ICA, Βοστώνη (2016), Accrochage, curated by Caroline Bourgeois, Punta della Dogana, Βενετία (2016). Καλλιτεχνικές εκδόσεις της περιλαμβάνουν: Goshka Macuga: Before the Beginning and After the End, Fondazione Prada, Μιλάνο (2016), Goshka Macuga: Exhibit, A, Museum of Contemporary Art, Σικάγο (2012), and The Nature of the Beast, Whitechapel Gallery, Λονδίνο(2010). Το 2008 ήταν μία από τους τέσσερις υποψηφίους για το βρετανικό βραβείο Turner. Για την επαναλειτουργία του MOMA στις 21 Οκτωβρίου 2019, η Macuga ήταν μία από τους έξι καλλιτέχνες, στους οποίους ανατέθηκε η δημιουργία ενός site-specific έργου για τον δημόσιο χώρο του κτιρίου.

Έλενα Πάρπα
Η Έλενα Πάρπα, κάτοχος διδακτορικού τίτλου, είναι συγγραφέας και επιμελήτρια με βάση τη Λευκωσία. Ο κύριος τομέας της έρευνάς της αφορά στην οπτική κουλτούρα της έννοιας του τοπίου και τη διασταύρωσή του με την ιδέα του τόπου, του ανήκειν, της μνήμης και της ιστορίας σε έργα καλλιτεχνών που δραστηριοποιούνται σε διαφιλονικούμενες περιοχές. Έχει επιμεληθεί τους Πλάνητες, διεθνή έκθεση που αποτέλεσε μέρος του εναρκτήριου προγράμματος του Πάφος2017, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τα δοκίμιά της περιλαμβάνονται σε συλλογικούς τόμους και βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του «Daybook» της documenta14 (2017). Είναι η συγγραφέας του δεύτερου τεύχους του Next Spring (2018), μια περιστασιακή σειρά κριτικών κειμένων για θέματα τέχνης που επιμελείται η Laura Preston. Επί του παρόντος, είναι Επιστημονικός Συνεργάτης στο Τμήμα Σχεδιασμού και Πολυμέσων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και στο Τμήμα Πολυμέσων και Γραφικών Τεχνών του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Κύπρου, στη Λεμεσό.